مقایسه فرزندان !

سلام : به عنوان یک نوجوان دوست دارم بدانم چرا برخی والدین فرزندانشان را با یکدیگر مقایسه می کنند؟

به عنوان یک نوجوان دوست دارم بدانم چرا برخی والدین فرزندانشان را با یکدیگر مقایسه می کنند؟

یكي از اصول مهم تربيتي، توجه به اصل تفاوت هاي فردي است. يعني هر كسي را خدا به همراه يك سري استعدادها و توانايي هاي خاص خلق نموده و بر اساس همان توانايي ها از او تكليف خواسته است. لذا والدين هم در تربيت فرزندان نبايد از اين اصل مهم تربيتي غفلت نمايند و آنها را با هم مقايسه كنند، هر چند خواهر و برادر يكديگر باشند چون رعايت نكردن اين مساله مهم باعث ايجاد مشكلاتي همچون ناسازگاري و تنفر فرزندان از يكديگر خواهد شد و مانع شكوفا شدن استعدادهای آنان مي گردد.

به هر جهت ما نيز با شما هم عقيده ايم كه برخي والدين به اين مطلب مهم تربيتي توجه كافي ندارند اما سرپیچی والدین از این وظیفه، باعث نمی شود فرزندان مقابله به مثل کنند و به پدر و مادر بی احترامی نمایند! البته می توانند با رعایت ادب و متانت از برخورد آنان انتقاد کنند، ولی انتقاد، غیر از توهین و بی ادبی است. به نظر قرآن پاسخ بدی را با خوبی باید داد و هر کس مسئول عمل خود می باشد.

توجه داشته باشید که همة پدران و مادران، فرزندان خویش را دوست دارند و آنان را پارة تن خود می دانند و روز و شب برای سعادت و خوشبختی فرزندان تلاش می کنند. از منظر پدران و مادران خوشبختی و پیشرفت فرزندان، شیرین ترین ارمغان زندگی است.

پدر و مادر از آغاز ولادت فرزند، در پی نگهداری، پرورش و تعلیم و تربیت قدم بر می دارند و رنج ها را به جان و دل می خرند و خود را وقف او می کنند، تا اینکه فرزندی صالح و شایسته به جامعة بشری عرضه کنند. حال برای نیل به این هدف باید به مسائل و ظرافت های تربیتی آگاهی داشته باشند. در غیر این صورت نتیجه معکوس می شود. بنابراین، اولین قدم برای موفقیت در تعلیم و تربیت فرزندان این است که پدر و مادر به مسائل تربیتی آگاهی لازم را داشته باشند، مثلاً بدانند که مقايسه، تبعیض، محبّت بی جا، تشویق و توبیخ بی مورد چه پیامدهایی دارد و باید از آن پرهیز نمود.

نکته ای که باید فرزندان به آن توجّه داشته باشند آن است که چه بسا اتفاق می افتد، پدر و مادر با اعتقاد به این که حرکت های تربیتی آنان از قبیل مقايسه، تنبیه، تشویق، محبت و ... نسبت به فرزندانشان عادلانه است (نه تبعیض آمیز و مقايسه اي) رفتاری را بروز می دهند، ولی فرزندان آن را با نگرشی که دارند، رفتاری تبعیض آمیز و مقايسه اي می پندارند. عقیدة پدر و مادر رفتاری است عادلانه ولی احساس فرزند از آن مقايسه است. در این صورت باید فرزندان در قضاوت خویش تجدید نظر کنند و با عینک خوش بینی در رفتار پدر و مادر بیندیشند. بنابراین احساس مقايسه هم ممکن است از ضعف تربیتی پدر و مادر باشد و هم ممکن است از برداشت نادرست فرزند باشد. حال اگر فرزند در قضاوت خویش تجدید نظر نمود و دقّت بیشتری به خرج داد و به این نتیجه رسید که ضعف از قضاوت خویش است، نه از پدر و مادر، در این صورت از نگرانی بیرون می آید و مشکل برطرف می شود و نیز از رنج تبعیض و کم مهری پدر و مادر رهایی می یابد. اما اگر در تجدید نظر باز به نتیجة اوّل رسید، در این صورت بايد در پیِ پاسخ به این پرسش باشد که آیا پدر و مادر توجّه به مقايسه دارند، یا نه؟اگر توجه ندارند، پس ناراحتی دلیلی ندارد. می توان به جای احساس ناراحتی، به پدر و مادر کمک کرد و آنان را متوجّه کردارشان نمود. اگر توجه دارند، از خود سؤال کند که مگر پدر و مادر سعادت فرزندانشان را نمی خواهند؟پاسخ این سؤال مثبت است. قطعاً پدر و مادر خوبی بچه هایشان را می خواهند. ضعف در این است که آنان آگاهی لازم را در امر تربیتی ندارند، در این صورت فرزند باید به پدر و مادر کمک کند. به جای ابراز ناراحتی، خود را با موقعیّت هماهنگ کند و از ضعف های پدر و مادر در گذرد، یا با لطایف خاصی به آنان بفهماند که راه درست در امر تربیت فرزندان چنین است. گاهی هم برخی از کم لطفی های پدر و مادر جنبة واکنشی و تنبیه فرزندان دارد تا رفتارشان را تغییر دهند. این دلیل هم خوب است مورد بررسی قرار گیرد.

http://www.porseshgaran.org